بررسی رابطۀ سبک زندگی مصرفی با شاخص ردپای بوم شناختی

شهرنشینی پایدار رهیافت جدیدی است که به واسطۀ رشد روزافزون شهرنشینی و تبدیل شدن آن به سبک زندگی رایج انسان ها، برای مطالعۀ تعامل متقابل انسان و محیط طبیعی توسعه یافته است و برای الزام به حفظ منابع طبیعی برای نسل های آتی و کاهش پیامدهای منفی ناشی از فعالیت های شهری بر محیط زیست سعی دارد با بررسی کنش های انسانی در قبال طبیعت، به رفتار انسانی جهت بخشد. منشأ این اندیشه آن است که علاوه بر تراکم جمعیت و بهره گیری از منابع، عادات مصرف و فناوری های به کار گرفته شده در روند توسعه نیز در محیط زیست تأثیر می گذارند. مقالۀ حاضر با تکیه بر شاخص ردپای بوم شناختی به منزلۀ شاخصی که پایداری را بر مبنای میزان و الگوی مصرف در جوامع مختلف ارزیابی می کند، به بررسی رابطۀ بین سبک زندگی مصرفی با جای پای بوم شناختی پرداخته است. بدین منظور با انتخاب تبریز به منزلۀ جامعۀ آماری و با اتکا به شیوۀ پیمایش، به جمع آوری مستقیم اطلاعات از شهروندان با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای با استفاده از ابزار پرسش نامه پرداخته است. نتایج نشان می دهد بین متغیر مستقل و وابستۀ تحقیق رابطۀ مستقیم وجود دارد. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیونی سبک زندگی مصرفی در تمام مؤلفه های سازندۀ ردپای بوم شناختی فردی تأثیر می گذارد و قوی ترین رابطۀ بین متغیر تبیین گر به ترتیب با ضرایب 329/0 و 313/0 با مؤلفه های مصرف کالا و پس از آن حمل و نقل مشاهده می شود.